Yirmi yıl kadar önce onu ilk tanıdığımda, Kartal tren istasyonunda, elinde spor çantası ile çorap satıyordu. İstasyona sıkça giderdim; zira aktar bir dostumun dükkanı istasyona çok yakındı. Elinde beşli çorapları tutar, gelen geçene uzatır “beşi beş lira” (bugünün rakamıyla) diye seslenirdi. Yirmi beş yaşlarındaki bu kişi, bir müddet sonra yere serdiği branda üzerinde sadece çorap değil, gömlek filan da satmaya …

Oldum olası kuru köfteye bayılırım. Bugüne değin altmışa yakın vilayetimizi gezdim; ilk sorduğum simidi ve köftesidir. Nerelerde yediysem simitte 1990 ların İzmit Fethiye caddesi simidini ve Sakarya’da Adapazarı merkezde ki Islama köfteci Mustafa’nın ve Akyazı’daki köfteci Ahmet ağabeyin ıslama köftelerinin tadını unutamadım. Mustafa amca ve Ahmet ağabey çok oldu rahmetli oldular. Şimdi çocukları yürütüyor ama maalesef o eski lezzet yok. …

Onu ilk kez ilkokul yıllarında tanımıştım. Bir yaz günü çıkagelmişlerdi ailece. Varlığından haberim vardı ancak henüz tanışmamıştım. Sadece o değil, ne annesi olan teyzemi, ne eniştemi, ne de diğer kardeşlerini. Onlar Sakarya’nın Akyazı ilçesinde oturuyorlardı, biz ise Ankara Haymana’da. Beyaz bir ford taksi ile gelmişlerdi. Tarih 1970 ya da 1971 di. Annemin bundan başka iki kız kardeşi daha vardı ve …

Ülkemizin büyük ilçelerinden biri. Neredeyse her dönem  belediye başkanlığını CHP nin adayları kazanmış. Uzun bir aradan sonra MHP kökenli başka sağ bir partinin adayı kazandı. Tarih 1994. Geleneksel olarak her yıl yapılan ilçenin düşman işgalinden kurtuluş günü kutlamalarında ilk kez bir gösteriye şahit olundu. Bir kilometrelik ana caddede Mehteran Bölüğü muhteşem bir yürüyüş yaptı. İlk kez bir milletin gururla, hıçkırarak ağladığına, …

Onu ilk kez sahilde, bahçesi de olan büyükçe bir kafede görmüştüm. Hava çok sıcaktı, arkadaşlarla klimadan dolayı içeride oturmayı tercih etmiştik. Köşe bir masadaydık. O, masaları dolaşıp bir şeyler anlatıyordu. Masadakiler dinliyormuş gibi yapıp, yanağını okşuyor, bazıları gülüp eliyle ittirerek kendilerinden uzaklaştırıyorlardı. Sonradan fark ettim, hep evli, ailelerin bulunduğu masaları geziyordu. En fazla altı, bilemediniz yedi yaşlarında bir erkek çocuktu. …

Babamın işleri dolayısıyla farklı bir kente taşındık. Şehir merkezine kırk kilometre kadar uzakta, şirin bir kasabaydı. Okulumdan, arkadaşlarımdan ve komşularımızdan ayrılmak epey zor gelmişti bana. Yeni yer alışmam zaman alacaktı belki ama uyum sağlamam sorun olmayacaktı. Ortaokula başladım. Yeni öğretmenler, yeni arkadaşlar ve yepyeni bir çevre beni ilk başlarda ürkütmüş olsa da hem gördüğüm sıcaklık hem de buranın çok güzel …

Herkesin var mı bilmiyorum ama benim çocukken  belalı bir düşmanım vardı. Babasının “deli” lakabı vardı ve oğlu da aynı hatta daha fazla deliydi. Üstelik evlerimiz birbirine çok yakındı, aynı mahallenin, aynı sokağın çocuklarıydık. Kafayı bana nereden taktı bilemiyorum, ilkokul yıllarıydı; mahalledeki tüm çocuklarını adeta esir almıştı ve kimse ses çıkaramıyordu. Mahalleye kök söktürüyordu. Açıkça bende korkuyordum, bakışları filan bir tuhaftı. Bir gün …

O gün ana cadde üzerinde vitrinlere bakarak yürüyordum. Hava nemli, soğuk ve kaldırımlar kalabalıktı. Bu ana cadde, sahilden başlar, Atatürk Bulvarı ve Fener Caddesi ile Pac Meydanı kavşağında buluşur. İstikametim Pac Meydanıydı. Gece uyku tutmamıştı ve başım hala ağrıyordu. Bu şekilde meydana yaklaşırken ilk önce anlayamadığım gürültüler gelmeye başladı. Peş peşe çarpma sesleri bir anda her yeri kapladı. Herkes şaşkınlıkla …

Evimizin bir dönüme yakın olan bahçesinde on dört meyve ağacı vardı. Elma, armut, kayısı, vişne ve kiraz. Mevsiminde dalından koparıp yemek ne kadar zevkliydi.  Fazlası kurutulur kışa saklanırdı. On beş tane de tavuğumuz bir tanede horozumuz vardı. Küçük ablamla beraber onlara isimler takardık. Kucağımıza aldığımızda uyuyana “uykucu”, el şaplattığımızda korkudan ne yapacağını bilemeyene “şaşkın”, tüyleri dökük olana “leylek”, birde ikiz …

İnsanların yıllar geçse de bir türlü hafızasından silemediği hatıraları vardır. İşte bunlardan bir tanesini de 1990 ların başında yaşadım. Hatay İskenderun’dayım. O dönem bekarım ve merkezi sayılacak mevkide, Çay mahallesinde benim gibi üç bekar arkadaşla oldukça geniş bir evde kalıyorum. Sabah kalkıp giyinip işe gittim. On dakikalık bir yürüme mesafesindeki Şehit Haydar Karakolundayım. Otogar karşısında, tek katlı müstakil bir bina. …