Bir hayal perdesi; bembeyaz, önümüze konulmuş; Ardında cılız bir ışık, didişir durur gölgeler. O an umursamaz insan; gerçekmiş, ya da oyunmuş, Gözleri, yüreği hapseder bu karanlık imgeler. Hayal ve gerçek karışır, akar gider boşa zaman, Maksat ne Hacivat’tır, ne Karagöz, ne de Çelebi. Yüzlerde tebessüm uzar, akıllarda siyah duman; Öğütmek, anlamak zor, hakikat demirden leblebi.