
Bir hayal perdesi; bembeyaz, önümüze konulmuş;
Ardında cılız bir ışık, didişir durur gölgeler.
O an umursamaz insan; gerçekmiş, ya da oyunmuş,
Gözleri, yüreği hapseder bu karanlık imgeler.
Hayal ve gerçek karışır, akar gider boşa zaman,
Maksat ne Hacivat’tır, ne Karagöz, ne de Çelebi.
Yüzlerde tebessüm uzar, akıllarda siyah duman;
Öğütmek, anlamak zor, hakikat demirden leblebi.